Arthashastra به مؤسساتی اشاره می کند که در آن غذاهای آماده در هند باستان فروخته می شد. یک قانون می گوید که "کسانی که برنج پخته، مشروب و گوشت تجارت می کنند" باید در جنوب شهر زندگی کنند. دیگری بیان می کند که ناظران انبارها ممکن است مازاد سبوس و آرد را به «کسانی که برنج پخته و کیک برنجی تهیه می کنند» بدهند، در حالی که مقررات مربوط به سرپرستان شهر به «فروشندگان گوشت پخته و برنج پخته» اشاره می کند.[12]
موسسات اولیه غذاخوری که بهعنوان رستورانها به معنای امروزی شناخته میشوند، در سلسله سونگ چین در طول قرنهای 11 و 12 پدیدار شدند. در شهرهای بزرگ مانند کایفنگ و هانگژو، موسسات پذیرایی غذا به بازرگانانی که بین شهرها رفت و آمد می کردند، غذا می دادند. رستورانهای کایفنگ که احتمالاً از چایخانهها و میخانههایی که به مسافران غذا میدادند رشد میکردند و به صنعتی تبدیل شدند که به مردم محلی و همچنین مردم سایر مناطق چین غذا میدادند. از آنجایی که بازرگانان دوره گرد به غذاهای محلی شهرهای دیگر عادت نداشتند، این موسسات برای سرو غذاهای آشنا برای بازرگانان سایر نقاط چین راه اندازی شدند. چنین موسساتی در محله های تفریحی شهرهای بزرگ، در کنار هتل ها، بارها و فاحشه خانه ها قرار داشتند. بزرگتر و مجللتر این موسسات، تجربهای از غذا خوردن را ارائه میکردند که شبیه فرهنگ رستوران مدرن بود. بر اساس یک نسخه خطی چینی از سال 1126، مشتریان یکی از این مؤسسات با منتخبی از ظروف نمایشی از پیش روکش شده که گزینه های غذایی را نشان می دادند، استقبال شدند. سفارشهای مشتریان توسط تیمی از پیشخدمتها گرفته میشد که سفارشهایشان را در آشپزخانه میخواندند و ظروف را دقیقاً به ترتیبی که قبلاً داشتند توزیع میکردند.
بهترین ویلا های کیش در چه لوکیشن هایی هستند
Arthashastra به مؤسساتی اشاره می کند که در آن غذاهای آماده در هند باستان فروخته می شد. یک قانون می گوید که "کسانی که برنج پخته، مشروب و گوشت تجارت می کنند" باید در جنوب شهر زندگی کنند. دیگری بیان می کند که ناظران انبارها ممکن است مازاد سبوس و آرد را به «کسانی که برنج پخته و کیک برنجی تهیه می کنند» بدهند، در حالی که مقررات مربوط به سرپرستان شهر به «فروشندگان گوشت پخته و برنج پخته» اشاره می کند.[12]
موسسات اولیه غذاخوری که بهعنوان رستورانها به معنای امروزی شناخته میشوند، در سلسله سونگ چین در طول قرنهای 11 و 12 پدیدار شدند. در شهرهای بزرگ مانند کایفنگ و هانگژو، موسسات پذیرایی غذا به بازرگانانی که بین شهرها رفت و آمد می کردند، غذا می دادند. رستورانهای کایفنگ که احتمالاً از چایخانهها و میخانههایی که به مسافران غذا میدادند رشد میکردند و به صنعتی تبدیل شدند که به مردم محلی و همچنین مردم سایر مناطق چین غذا میدادند. از آنجایی که بازرگانان دوره گرد به غذاهای محلی شهرهای دیگر عادت نداشتند، این موسسات برای سرو غذاهای آشنا برای بازرگانان سایر نقاط چین راه اندازی شدند. چنین موسساتی در محله های تفریحی شهرهای بزرگ، در کنار هتل ها، بارها و فاحشه خانه ها قرار داشتند. بزرگتر و مجللتر این موسسات، تجربهای از غذا خوردن را ارائه میکردند که شبیه فرهنگ رستوران مدرن بود. بر اساس یک نسخه خطی چینی از سال 1126، مشتریان یکی از این مؤسسات با منتخبی از ظروف نمایشی از پیش روکش شده که گزینه های غذایی را نشان می دادند، استقبال شدند. سفارشهای مشتریان توسط تیمی از پیشخدمتها گرفته میشد که سفارشهایشان را در آشپزخانه میخواندند و ظروف را دقیقاً به ترتیبی که قبلاً داشتند توزیع میکردند.